Bloed, zweet en luxeproblemen

7 dagen, 21 uur, 57 minuten verder.

Stranden zo wit als sneeuw. De zee zo helder als een glas crystal clear. Feestjes waar de mensen ook daadwerkelijk kunnen dansen. Amstel Bright. Een temperatuur waar je spontaan bruin van wordt. Een leuk huisje met schattig bijpassend huisdier. Feestjes waar meisjes van 10 met hun beyonce moves de show stelen. Een eigen wagen waarmee we het hele eiland door crossen. Benzine die maar 60 cent per liter kost. Dries Roelvink incl. zoon spotten. Elke dag zomerkleren aan. Gezellige mensen om ons heen. Een hangmat in de achtertuin.

Is het geen feestje?! Jazeker, we mogen niet klagen, het is intens genieten, maar.....

Vaak zie je foto's van soortgelijke gebeurtenissen verschijnen wanneer mensen op reis zijn. Deze positief dingen zijn heel fijn, maar wat gebeurd er verder?
Wat als je niet op het strand bent maar in je bed ligt waar je zojuist kakkerlak poep op hebt gevonden. Wat als je niet op een feestje bent maar aan het skypen met mensen die je mist. Wat als je zojuist door een Reisgids-waardig resort bent gereden en een paar straten verderop de zwerfhonden door het vuilnis, aan de kant van een weg met armzalige krotjes, ziet zwerven.

De cultuur, de warmte, het gemis. Allemaal is het wennen. Bovengenoemde momenten zijn minder fijn maar zeker ook die momenten mogen benoemd worden. Juist daar leren we van. Zo leer ik, Leanne, mijn beestjesangst steeds meer te controleren. En leert Willemien dat ze de ventilator niet de hele nacht op haar gezicht moet richten omdat ze anders strontverkouden wordt. Maar bovenal leren we de luxe die we in Nederland hebben steeds meer te waarderen.

Met deze ervaringen en positieve momenten kunnen we het bloed dat de muggen uit ons zuigen, het zweet dat overdag van ons lichaam afgutst en ons luxeproblemen zeker aan:)

We wennen steeds meer aan het idee dat het geen vakantie is hier, dat we niet volgende week al naar huis gaan. Maar dat we hier echt 3 maanden verblijven. Door de start van onze scriptie beginnen onze dagen nu echt structuur te krijgen. En vanmiddag hebben we ons eerste interview met een kind van de instelling waar we ons onderzoek doen --> zie foto. Voor degene die benieuwd zijn waar onze scriptie over gaat. Onderaan zal ik het kort uitleggen. (kreeg alweer klachten van moeders dat ze het zo moeilijk uitleggen vond aan iedereen:))

Ayo,

Leanne en Willemien


Korte uitleg van onze scriptie:
Ons onderzoek voeren we uit voor de instelling Encelia, onderdeel van de hoop, op Curacao. Het is een crisis-opvanggroep voor 9 kinderen die uithuisgeplaatst zijn. Op de groep maken ze gebruik van de methodiek 'het ik-boek' Ieder kind heeft een persoonlijk ik-boek waarin vragen staan over wie ze zijn, waar ze vandaag komen, welke dromen ze hebben, etc. Het boek is gericht op de identiteitsontwikkeling van de kinderen. Wanneer kinderen een positieve identiteitsontwikkeling hebben doorgemaakt, hebben ze vaak een positief zelfbeeld, staan ze stevig in hun schoenen en hebben ze automatisch meer draagkracht voor negatieve ervaringen. Dit is belangrijk voor kinderen, en zeker voor kinderen in de jeugdzorg die vaak traumatische gebeurtenissen meemaken.
Onze opdracht is het ik-boek aan te passen op kinderen met een Licht verstandelijke beperking in de Antilliaanse cultuur(aangezien het een Nederlandse Methodiek is) Dit omdat de orthopedagoge merkt dat het boek in zijn huidige vorm niet genoeg aansluit op deze doelgroep.